'Nicky, hoe kunnen we ons initiatief aantrekkelijk maken voor kinderen? 🤔 Die vraag krijg ik regelmatig. Omdat ik veel met kinderen en jongeren werk, zal ik het antwoord wel weten. Denken ze.
Ik weet het antwoord niet. Kinderen wel 👍🏼 Dus ik vraag aan ze (ja echt, zo simpel kan het zijn). En dat kan jij ook. Maar dat werkt wel net effe wat anders dan met volwassenen.
Dus hierbij wat tips ✅ over co-creatie met kinderen. Of eigenlijk co-creatie in z'n algemeenheid, want wat goed bij kinderen werkt, werkt ook goed bij volwassenen 🙃
Tip 1. Begin je vraag met 'hoe' en hou daarna je mond 🤐
Ja echt. Wij 'grote mensen' praten te veel en luisteren te weinig. Luisteren lijkt tot een kunst te zijn verheven, terwijl het in essentie heel simpel is.
In een gesprek tussen kind en volwassene zie ik te vaak iemand ongemakkelijk worden van een stilte. De stilte wordt meteen opgevuld 'Oh ja, ik begrijp het' om er vervolgens overheen te praten terwijl het kind nog niet was uitgepraat. Wees vrienden met stilte. Laat kinderen hun verhaal vertellen. Helemaal. Van A tot Z.
En als je graag iets wil zeggen, begin dan met: 'Leg eens uit' of 'Vertel...' En als je graag iets wil vragen, begin dan met: 'Hoe...' of 'Waarom...' De grootste dooddoener zijn ja-neevragen of 100 vragen tegelijkertijd.
Deze tip werkt overigens ook goed bij grote mensen 🤓
Tip 2. KAP met verkleinwoorden ❌
Nee, het is niet schattig. Doe het niet. Bij niemand niet. Dus ook niet bij kinderen.
"Wat zijn jullie toch lieve 'kindertjes'"
"Steek je 'vingertje' maar in de lucht"
"Trek je 'schoentjes' maar aan"
"Leg je 'boekje' maar op tafel"
😑...
Met verkleinwoorden straal je uit dat je de ander niet serieus neemt. De ander niet op waarde schat. Een verkeerd vertrekpunt voor een gelijkwaardig gesprek.
Praat gewoon in normale taal, zeg waar het op staat, in niet te veel moeilijke woorden. Wees oprecht nieuwsgierig naar wat jij kan leren van een kind. Stel een serieuze vraag en sta versteld van het waardevolle antwoord dat je zal krijgen.
Oh, en volwassenen vinden het overigens ook niet zo tof als ze aangesproken worden met verkleinwoorden 🤓
Tip 3. Vertrouwen. Kost. Tijd. 🕒
Laat de verwachting los dat je binnen 10 minuten een werelds antwoord hebt. Dus neem een paar stappen terug – letterlijk én figuurlijk. Want ijsbrekers in de vorm van schouderklopjes, in de buik prikken of ‘klopjes’ op hun hoofd zijn om veel verschillende redenen echt een slecht idee. Dus doe het niet ⛔️
Als je met kinderen wil samenwerken, dan moeten zij zich op hun gemak voelen bij jou. En dat kost tijd. Want voor het kind ben jij een vreemdeling, en vreemde mensen die vertrouwen ze niet zo maar. Een gezonde terughoudendheid als je het mij vraagt 👍🏼
1. Dus het eerste contact noem ik ook wel de ‘wederzijdse’ observatie. Ik ga bijvoorbeeld achterin de klas zitten en doe of zeg verder niets. Dan kunnen de kinderen mij ook rustig van een afstandje bekijken 👀
2. De keer erop kom ik in de pauze. Dan speel ik met ze mee. Tikkertje, touwtjespringen, voetbal of iets anders. *Laat je leiden door hen* Dus niet de leiding nemen en een ander spel initiëren.
Los van dat het mij herinnert aan de sublieme conditie die ik vroeger had (lees: vroeger), werkt dit verbindend. En verbinding voelt vertrouwd 🙂
En dan pas – wanneer een kind op z’n gemak is – gaan we in gesprek:
3. Ga door je knieën, zodat je in alle opzichten op hetzelfde niveau komt. Als je staat dan dwing je het kind naar jou op te kijken. Op dezelfde hoogte, valt die ongelijkheid weg. Daardoor voelt een kind zich nog meer op zijn gemak en zal soepeler vertellen.
Rust. Ruimte. Tijd. Vertrouwen. Verbinding. Gelijkheid.
Allemaal dingen die de gemiddelde volwassene ook goed kan gebruiken.
Tip 4. Eerst leuk 🎉 dan leerzaam 🤓
'Dit is het leukste wat ik ooit gedaan heb! Met een volwassene dan 😇'
Dat was het grootste compliment dat ik misschien wel kon krijgen van een kind na een brainstormsessie. Als iets leuk is, wordt je nieuwsgierig naar meer.
Te vaak wordt een waardevolle boodschap in lesmateriaal geduwd om het vervolgens af te kunnen vinken. 'Zo dat is behandeld in de klas, dan moet het wel goed komen' 🙄
Dacht het niet. Het ene oor in en het andere oor uit.
Brainstorms doe ik het liefst buiten. Met tekenaar Peter Guldemond die on-the-spot de ideeën van kinderen uitwerkt. De kinderen tekenen mee. We spelen spelletjes. Nemen pauze. Laten ze zelf met ideeën komen. Luisteren. Reageren met enthousiasme. Vragen door. Uit laten praten. En bedanken voor hun bijdrage 🙏🏼
Geldt wederom voor 'grote mensen'. Ik moet de eerste volwassenen nog tegen komen die echt diep van binnen genieten van een eindeloos, monotoon dialoog met te veel droge tekst, te weinig afbeeldingen en geen interactie. Dat is het grootste fabeltje die er bestaat 🙃
Tip 5. Leuk idee, DOE ER WAT MEE 💪🏼
Niets is zo demotiverend als enthousiast uit een sessie komen, boordevol nieuwe ideeën, om er vervolgens niets van terug te zien. Terwijl de ander jou notabene gevraagd heeft om input 🤔
Nee, je bent niet verplicht om alle ideeën van de ander uit te voeren. Maar wel om terugkoppeling te geven. Neem de ander mee in jouw overweging waarom wel/niet ⚖️
Als je WEL aan de slag gaat met de input van de ander, dan wordt iemand meteen mede ambassadeur. Ze voelen zich gehoord en gewaardeerd.
Het was magisch ✨ om de reacties van kinderen te zien toen ze hun ideeën herkenden in de verhalen, illustraties en boeken.
En zo werden bodemambassadeurs voor het leven geboren 💫
Al met al een fantastische ervaring voor alle betrokken partijen 🙏🏼
Comments