Sinds wanneer wordt chagrijnig zijn of doemdenken beschouwd als volwassen en professioneel? 🤨
Kinderen hebben een aangeboren talent voor levensvreugde. En die ben ik nooit verloren. Gelukkig maar, want we leren sneller en beter als we blij zijn (t.o.v. van angstig of gedwongen). Het is de beste bron van motivatie. Het is de natuurlijke staat van de mens.
Totdat we volwassen worden. Dan is somber de enige waarheid, positiviteit onrealistisch en herinneren anderen je maar al te graag aan de enige harde ‘realiteiten van het leven’. Levensvreugde wordt afgedaan als onvolwassenheid of lichtzinnigheid 😒
Zo ook bij mij. ‘Jonge hond’ 🐶 was welbekende feedback. Met als gevolg dat ik me probeerde aan te passen met een zakelijke (lees: saaie, uitdrukkingsloze) pokerface. Die heb ik maar snel weer overboord gegooid. Ik kies ervoor om blij te zijn.
En dat gun ik iedereen. Dus de volgende keer als je een blij iemand tegenkomt die in jouw allergie zone zit, omdat jij nou eenmaal gestrest bent of in een dip zit, haal dan even diep adem en zet je zintuigen open. Wie weet wakkert de levensvreugde van de ander dan jouw vuurtje ook weer aan 🔥